Verwondering

Ook in mijn tuin is het herfst. Ik wil er nog niet aan, want ik houd van groei en beweging en kleur in de tuin. Dus ga ik naarstig op zoek naar plaatjes waarmee ik het tuinseizoen nog even vast kan houden voor alles weer stil wordt en in rust gaat.
De herfstasters bloeien nog volop maar het blad van de eiken, beuken, de walnoot en de tamme kastanjes valt al en laat een dik tapijt van blad op de grond achter. Ik voel me weer even kind en loop sloffend en genietend door het dikke bladerenpakket.
De afrikaantjes bloeien dapper door en vormen een mooi plaatje met het blad van de braam. Wat is er nog veel kleur.

.Het paars van de Callicarpa, geel van de sierkwee en rood van de malus, het sierappeltje. De walnoten zijn gevallen, maar voor het grootste gedeelte verdroogd en wat niet verdroogd is, is genuttigd door de eekhoorn. Mooi om te zien dat die zomaar in mijn tuin zit en wat een gratie als die van tak naar tak zweeft. Pech voor mij, geen walnoten. Maar de tamme kastanjes met hun stekelige bolsters vallen dit jaar in overvloed en maken het notenseizoen weer helemaal goed.

Door het lage licht wat dwars door het verkleurende blad schijnt zijn de herfstkleuren sprankelend mooi.
Het beige-wit van de Miscanthuspluimen samen met het rood van de Japanse esdoorn en het in kleur verlopende trio van het schildblad met zijn weerschijn in de vijver.
 

Maar plotseling werd mijn aandacht getrokken door iets heel kleins. Ik zag het bijna over het hoofd. Een zaadje van de stokroos was ontsproten in zijn eigen zaaibedje. Gewoon uit de zaaddoos die nog aan de plant zat. En even later vond ik nog zo’n wondertje. Een papaverbol begroeid met zijn eigen zaadjes.